Andrzej Żupański urodził się w Gdyni w 1921 roku. W latach 1942-1943 studiował chemię na tajnej Politechnice Warszawskiej. Od stycznia 1943 roku służył w jednym z dyspozycyjnych oddziałów Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej i brał udział w szeregu akcji zbrojnych. W tym samym roku ukończył szkołę podchorążych. W marcu 1944 roku wyjechał razem z całym swoim oddziałem na Wołyń, gdzie służył w dywizyjnej kompanii saperskiej utworzonej przez jego oddział w 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Z 25 na 26 lipca 1944 roku Dywizja została podstępnie rozbrojona przez Armię Czerwoną. Po aresztowaniu został wcielony do l. Dywizji Piechoty Armii Berlinga, w której szeregach walczył o Wał Pomorski. Zaraz po opuszczeniu wojska kontynuował studia chemiczne na Politechnice Gdańskiej, które ukończył w 1949 roku. Początkowo pracował w Gdańsku jako asystent w Akademii Medycznej, ale z przyczyn politycznych został stamtąd usunięty i zawodowo związał się z Tarchomińskimi Zakładami Farmaceutycznymi. Ostatnie 24 lata przed emeryturą zajmował stanowisko zastępcy dyrektora. Po przejściu na emeryturę założył własne przedsiębiorstwo.W 1981 roku autor rozpoczął kombatancką działalność społeczną, która była inspiracją do napisania tej książki. Jak sam stwierdził, zdecydował się przygotować niniejszą publikację, gdyż inaczej cała osamotniona działalność małej grupy osób pozostałaby bez śladu. Dziwna powszechna niechęć do zajmowania się tematem związanym ze śmiercią dziesiątków tysięcy niewinnych, bezbronnych Polaków powodowała, że żadne właściwie informacje o niej nie zostały zapisane (co widać wyraźnie w formie wytłuszczonych uwag w tekście książki). Autor ma też nadzieję, że kiedyś będzie ktoś potrafił wyjaśnić autorytatywnie, jak wolne społeczeństwo mogło wykazywać tak daleko posuniętą obojętność w stosunku do własnej przeszłości.